برخورد و فرود بروی درختان 

بسته به اینکه از چه محلی پرش خود را انجام می دهید و در چه مکانی فرود خواهید داشت همیشه این خطر وجود خواهد داشت که در حین پرواز و یا در هنگام فرود خود با درختان برخورد داشته باشید . 

در میان رویدادهای بین المللی پرش از ارتفاع ثابت (Base jump) که در نقاط مختلف جهان برگزار می شود. پرش از برج مخابراتی کوالالامپور در کشور مالزی به دلیل شرایط ویژه محل فرود ، پرش کنندگان را به طور فزاینده ای در معرض برخورد با درختان در اطراف محل فرود قرار می دهد .

در طی برگزاری این رویداد و به جهت مقابله و کاهش عوارض ناشی از فرود و برخورد بروی درختان نکاتی به پرش کنندگان یادآوری گردید که به گمان بنده یاداوری مجدد و بکار بردن انها برای همه پرش کنندگان و در سایر محل های پرش و فرود نیز مفید بوده و ضایعات و خسارات ناشی از این نوع برخوردها را به حداقل میرساند  .

در نگاه اوّل فرود به روی درختان یک کابوس و دردسر برای پرش کنندگان از ارتفاع ثابت (Base jump) به نظر می رسد ولی با نگاهی به آمار درمی یابیم که فرود بروی درختان آنچنان که تصور میکنیم خطرناک و آسیب زننده نمی باشد . 

در اغلب مواردی که نفر پرنده بروی درختان فرود آمده است ، بدون جراحت خاص و در موارد کمی با خسارت جزئی در وسائل و تجهیزات ، پرش خود را به پایان رسانده است و تنها در موارد بسیار معدودی این نوع فرودها باعث آسیب و صدمه به فرد پرش کننده گردیده است . مسلماً در طی روند آموزش چتربازی آموزشهای خاص در ارتباط با چگونگی مقابله با این نوع فرودها صورت گرفته است و این آموزشها برای دوستان نظامی شامل موارد خاص تر و پرداختن به جزئیات بیشتری بوده است و به همین دلیل در طی این نوشتار سعی کرده ایم که موارد کلی را به طور فهرست وار به جهت یادآوری دوبارۀ دوستان ذکر نمائیم و امیدوار باشیم که یادآوری این موارد شاید بتواند از آسیب دوستانمان در صورت بروز این موارد تا حدی جلوگیری نماید . 

به طور کلی فرود بروی درختان بدلیل بروز عواملی صورت می گیرد که باعث عدم کنترل کامل نفر پرنده بروی چتر خود و هدایت آن به سمت و محل مورد نظر می شود ، عواملی مانند : باز کردن چتر در ارتفاع بسیار پائین و عدم وجود زمان کافی برای هدایت چتر، وزش بادهای شدید و در جهت های غیرقابل پیش بینی ، عدم باز شدن چتر در سمت و جهت مورد نظر (Off Heading) ، پیچ خوردگی بندها و سایر عوامل و انحرافات می تواند از مواردی باشد که باعث برخورد شما با عوارض و موانع مختلف از جمله درختان گردد . 

بایدها و نبایدها در برخورد با درختان 

به عنوان اولین اقدام نقاط حساس و آسیب پذیرتر بدن خود را در هنگام برخورد با درختان بوسیله سایر اعضا بدن خود بپوشانید و از آنها حفاظت کنید . از دستان خود برای حفاظت از سر و صورت و از پاهای خود برای حفاظت از بخش میانی بدن خود ( شکم ، ناحیه آلت تناسلی ) استفاده کنید. حالت توصیه شده در این مورد قرار دادن پاها به طور ضربدری بروی هم و بالا کشیدن پاها تا ناحیه شکم و زیر سینه می باشد . 

- در هنگام برخورد ، اقدام به پائین کشیدن فرامین (Flare) نمائید و با این روش سرعت برخورد با درختان را به حداقل برسانید .

- حتی المقدور سعی نمائید که رو به باد بروی درختان فرود بیائید . برخورد با درختان در حالیکه باد از پشت شما جریان دارد (Down wind) شدت برخورد و احتمال صدمه دیدگی شما را افزایش می دهد .

- کاناپی و چتر خود را به گونه ای کنترل نمائید که تا لحظه آخر و برخورد با درختان اندکی حرکت رو به جلو داشته باشد و با برخورد و گیر کردن به درختان مانع از سقوط و به زمین خوردن شما شود . بدین جهت با در نظر گرفتن و انتخاب یک درخت و با استفاده از روش بالا سعی نمائید که طوری برخورد داشته باشید که ابتدا کاناپی شما با آن برخورد کند و یا حداقل شما و کاناپی شما در یک زمان به درخت برخورد داشته باشند .

- چنانچه محل فرود شما دارای تعداد زیادی درخت می باشد به هیچ عنوان سعی نکنید که در میان درختان فرود بیائید این کار باعث می شود که بر اثر برخورد با بخشی از درختان کاناپی دچار فروریختگی شود ولی به دلیل عدم گیر کردن کاناپی به درختان شما با شدت زیاد به زمین برخورد کرده و دچار مصدومیت گردید .

همچنین فرود در بین درختان باعث می گردد که در مواردی کاناپی از یک طرف با درختان درگیر شود و این موضوع نیز باعث چرخش کاناپی و برخورد شدید شما با زمین می گردد .

- چنانچه درختانی که شما با آنها برخورد خواهید داشت در شیب قرار داشته باشند، سعی نمایند که در جهت شیب و رو به سمت پائین شیب با آنها برخورد نداشته باشید . 

برخورد در جهت شیب باعث می گردد که در ابتدا بدن شما با قسمت بالائی درختان برخورد نماید و در نتیجه بر اثر برخورد بدن شما متوقف شده ولی کاناپی به حرکت و مسیر خود ادامه می دهد و این موضوع می تواند باعث جراحت و آسیب زیادی برای شما شود .

بهترین انتخاب در زمان برخورد با درختان در مکانهای دارای شیب حرکت در مسیر موازی با سطح شیب دار می باشد و چنانچه قادر به حرکت در این مسیر نبودید سعی نمائید که حداقل در جهت خلاف سطح شیب دار حرکت و اقدام به فرود نمائید . 

استفاده از تجهیزات محافظتی 

در صورتی که پرش شما در مکانها و مناطقی می باشد که شانس برخورد و فرود بروی درختان بالا می باشد بهترین و ضروری ترین اقدام استفاده از وسائل و تجهیزات محافظتی در هنگام پرش می باشد . 

استفاده از دستکش ، زانوبند ، آرنج بند و صفحه های محافظ که بخش جلوئی بدن را پوشش می دهد، از مواردی است که در این نوع پرشها به استفاده از آنها توصیه می شود .

استفاده از صفحه های محافظ که قسمت پشت و ستون فقرات شما را محافظت کند در صورتیکه دچار پیچ خوردگی در بندهای چتر شده باشید و حرکت شما به سمت درختان از سمت عقب بدن شما باشد ، انتخاب عاقلانه و هوشمندانه ای محسوب خواهد شد . 

از آنجائیکه چشمان شما از نقاط حساس و مهم بدن می باشد که احتمال بروز آسیب و جراحت برای آنها وجود خواهد داشت استفاده از عینک ، مشابه عینکهای استفاده شده در ورزش اسکی می تواند از برخورد شاخه ها به چشمان شما جلوگیری نماید و سطح بیشتری از صورت شما را در برابر آسیبها پوشش دهد .

استفاده از کلاههای ایمنی نیز از دیگر موارد توصیه شده می باشد و پر واضح است که کلاههای ایمنی که تمام بخش جلوئی صورت (Full face) را پوشش می دهند به کلاههایی که در بخش جلوئی باز هستند ( Open Face) ارجحیت دارند .

پس از فرود بروی درخت 

پس از برخورد و فرود بروی درختان اولین کاری که انجام می دهید ثابت نمودن و سعی در حفظ وضعیت و استواری و ثبات خود بروی درخت خواهد بود .

پس از حفظ و شناخت موقعیت خود سریعاً اقدام به بررسی وضعیت جسمانی خود از نظر بروز مجروحیت ، پارگی ، شکستگی و با خونریزی احتمالی نمائید . 

با صدا کردن و یا فریاد کشیدن افرادی که احتمالاً در اطراف شما قرار دارند را آگاه کنید . در این مواقع به همراه داشتن تلفن همراه و استفاده از آن به جهت خبر رسانی به مراکز امدادی می تواند کمک فراوانی به شما نماید .

در صورتیکه برایتان امکان پذیر بود بندهای پا و سینه خود را کمی باز نمائید تا جریان خون به راحتی در بدن شما برقرار شود ، از این طریق از آسیبهای ناشی از آویزان ماندن به مدت زیاد (Suspension Trauma) جلوگیری نمائید و یا آنرا به تأخیر بیندازید .

در راه پایین آمدن 

سریعاً نسبت به پائین آمدن از درخت اقدام نکنید , تجربه ثابت کرده است که به دلیل هیجان ناشی از برخورد با درختان , نفرات پرنده در تشخیص ارتفاع خود از زمین و همچنین توانائی خود برای پائین آمدن دچار اشتباه و عدم تصمیم گیری صحیح می شوند و این مورد می تواند آنها را با صدمه و جراحت روبرو نماید . 

برای دقایقی صبر کنید ، آرامش پیدا کنید و با بررسی دوباره وضعیت خود تصمیم بگیرید که آیا توانائی و قابلیت نجات خود را از این وضعیت دارید یا نه .

در راه پایین آمدن و یا نجات بوسیله گروههای امدادی اولویت با سلامت و نجات شما می باشد .

توجه بیش از اندازه به تجهیزات و عدم پیروی کردن از دستورات گروه نجات به بهانه حفظ و سالم نگه داشتن تجهیزات همراه شما ایده جالبی نمی باشد . 

در هر شرایطی حفظ سلامتی شما اولویت بیشتری نسبت به سالم نگه داشتن تجهیزات شما دارد .

به عنوان یک پرش کننده از ارتفاع ثابت همیشه همراه خود یک بسته نخ دندان داشته باشید . این بسته های کوچک جای بسیار کمی را در لباس و یا محلهای تعبیه شده بروی چتر شما اشغال می نماید ولی بسیار کاربردی و کارا می باشند . این بسته ها به آسانی حدود ۱۰۰ متر نخ با مقاومت تقریباً بالا در اختیار شما قرار می دهند و اهمیت وجود این نخ در مواقعی نمایان می شود که شما با مهار کردن سر آزاد آن به شاخه نزدیک خود اقدام به بازکردن و پرتاب کردن قوطی آن به سمت پائین می کشید و گروه امداد مستقر بروی زمین با وصل کردن طناب به انتهای آن این امکان را به شما می دهد که با بالا کشیدن نخ دندان به طناب نجات دسترسی پیدا کنید و در امر امداد و نجات خود تسهیل بوجود آورید .

مورد دیگری که به پرش کنندگان از ارتفاع ثابت توصیه می گردد، آشنائی با کار با طناب و اصول اولیه استفاده از آن و در حالت مطلوب آشنائی با عملیات راپل می باشد که در مواقع بروز حادثه و شروع عملیات امداد می تواند بسیار مفید و نجات بخش باشد .

شناخت و مقابله با عوارض و آسیب های ناشی از آویزان بودن به مدت طولانی

Suspension Trauma

آسیب ناشی از آویزان بودن در مواقعی رخ می دهد که شخصی در طی یک مدت زمان در وضعیت آویزان و بدون حرکت قرار بگیرد (در بحث مورد نظر ما قرار داشتن درون هارنس چتر) 

به طور معمول عوارض و نشانه های قرار گرفتن در این وضعیت در طی حدود ۲۰ دقیقه آشکار می گردد .

رنگ پریدگی ، عرق کردن ، نفس کشیدن منقطع و کوتاه ، تاری و تیرگی در دید ، سرگیجه ، بی حسی در پاها ، حالت تهوع و افت شدید فشار خون و غش و بیهوشی از عوارض و علائم قرار گرفتن در این وضعیت می باشد . 

چنانچه جراحت و آسیب را نیز به وضعیت بالا اضافه کنیم بیشتر می توانیم به وخامت اوضاع و سختی انجام عملیات امداد و نجات در این موقعیتها پی ببریم و نیاز می باشد که گروههای آموزش دیده و مجهز اقدام به نجات و پائین آوردن فرد نمایند .

پس از اتمام عملیات امداد و نجات , مقابله و اقدام به رفع عوارض ناشی از قرار گرفتن در این وضعیت تا حدی پیچیده بود و مستلزم حضور کادر آموزش دیده درمانی در این مکانها می باشد .

از آنجائیکه در این مواقع حرکت و تجمع خون به سمت پاها و پائین بدن بوده است این مقدار خون باید در حداقل زمان به سمت بالای بدن و کل سیستم گردش خون بازگشت داده شود ، از طرفی برگرداندن این حجم از خون که در اندام تحتانی قرار دارد به سمت اندام فوقانی با انجام دادن روشهای سریع مانند خواباندن فرد مصدوم بروی زمین ، زمینه ساز خطرات و آسیبهائی برای ارگانهای بدن از جمله مغز و قلب شده و در مواردی باعث اختلال و توقف عملکرد قلب و مغز میگردد .

روش توصیه شده در این مواقع قرار دادن فرد مصدوم در حالت مایل می باشد به صورتی که بخش بالائی بدن وی در سطح و ارتفاع بالاتری به نسبت بخش تحتانی بدن قرار گیرد و توصیه  میشود تا دسترسی به خدمات مناسب و حرفه ای علائم حیاتی و هشیاری فرد مصدوم نیز کنترل شود .