پرینت قبلی بعدی

 

 ترتیب خروج از وسیله پرنده به جهت تأمین ایمنی و جلوگیری از بروز حوادث و برخورد بین پرش‌ کنندگان بسیار مهم و حیاتی می‌باشد .

متأسفانه توجه به این بحث و اینکه رعایت ترتیب خروج , چرا و چگونه می ‌تواند از بروز حوادث جلوگیری نماید از سوی برخی از پرش‌ کنندگان نادیده گرفته می‌شود .

برای آگاهی از چگونگی و چرائی ترتیب خروج از وسیله پرنده لازم می‌باشد که در ابتدا با چند مفهوم و تعریف آموزشی مرتبط با این موضوع آشنا شویم .

ارائه فهرست‌ وار و توضیح اجمالی در باره‌ این تعاریف کمک زیادی به ارتقا آگاهی ما از اهمیت ترتیب خروج از وسیله پرنده و در نتیجه افزایش و ارتقا ایمنی ورزش مورد علاقه همه ما می‌کند . 

 Jump Run    مسیر و امتداد پرش 

سمت ، جهت و مسیر حرکت وسیله پرنده در زمانیکه چتربازان از آن خارج می‌شوند را مسیر و امتداد پرش یا Jump Run می‌نامند .

Line of Flight

بطور تئوریک Line of Flight بخشی از Jump Run می ‌باشد که در طی آن پرش ، سقوط و حرکت چتربازان انجام 
می پذیرد . 

Line of flight لزوماً بخشی از Jump Run می‌باشد ولی برخلاف آن در ابعاد و مسیرهای مختلف تعریف میگردد .

در طی مسیر و امتداد پرش (Jump Run) نقطه و محلی که اولین نفر و یا گروه چتربازان از وسیله پروازی خارج می‌شوند را Down the Line of Flight یا DLF و همچنین نقطه و محلی که آخرین نفر و یا گروه چتربازان از وسیله پروازی خارج می‌شوند را Up the Line of Flight یا ULF   مینامند .
آشنایی با Line of Flight برای تمام پرندگان چترباز مهم می‌باشد چون با شناخت و آگاهی از ابعاد و جهت آن می‌توانیم از بروز برخورد و تصادف با سایر پرندگان در حین سقوط ، در هنگام جدا شدن از یکدیگر و همچنین در مواقع باز کردن چتر جلوگیری نمائیم .

Spotting   نقطه‌ یابی 

Spotting به معنی انتخاب مکان ومحل باز کردن چتر و هدایت وسیله پروازی به موقعیتی می‌باشد که خروج ، پرش و سقوط چتربازان کمترین و ایمن‌ ترین فاصله را از مکان و محل انتخابی داشته باشد .

 برای Spotting و یا نقطه‌ یابی مطلوب شما باید با :

-  جهت و شدت باد در ارتفاعات مختلف 
-  ابعاد و عوارض محل فرود 
- سرعت و جهت پرواز وسیله پرنده 
- تعداد نفرات حاضر در وسیله پرنده و نوع و چگونگی پرش و چندین و چند عامل تأثیرگذار دیگر آشنایی کامل داشته باشید . 

تعدد عوامل تأثیرگذار بر نقطه ‌یابی مطلوب یکی از عواملی می‌باشد که باعث بوجود آمدن این باور شده است که روند آموزش و یادگیری Spotting یا نقطه‌ یابی برای هیچ پرنده و چتربازی تمامی و پایان ندارد .

Column of Air   ستون یا منطقه سقوط امن 

محدوده و فضای امنی که حرکت و سقوط در آن محدوده خطر برخورد با سایر پرش‌کنندگان را رفع کرده و یا به حداقل برساند Column of Air یا منطقه سقوط امن نامیده می‌شود .

 عدم توجه به Spotting ( نقطه‌یابی ) ، ترتیب نادرست خروج از وسیله پروازی ، عدم توجه به جهت و شدت باد، عدم فاصله مطلوب بین نفرات و همچنین بروز پدیده‌ای به نام Drift ( انحراف ) از عناصر بالقوه ای هستند که باعث خروج فرد پرش‌کننده و یا گروههای در حال سقوط از محدوده امن و افزایش احتمال برخورد و تصادم می‌گردد . 

Relative wind   باد نسبی 

همه ما در حین خروج از وسیله پروازی تجربه مواجه شدن با باد و جریان هوای ناشی از حرکت وسیله پروازی را داشته‌ایم و هرچقدر که سرعت وسیله پروازی بیشتر باشد شدت جریان هوا و یا بادی که با آن مواجه می‌شویم نیز بیشتر خواهد بود ولی شدت باد ناشی از پرواز وسیله پروازی (هواپیما) تنها نیرویی نیست که در حین خروج با آن مواجه می‌شویم ، به طور معمول جریانات هوایی موجود در ارتفاع  مختلف نیز این فشار و شدت باد را افزایش می‌دهند و بر روند حرکت ما تاثیر گذارخواهند بود . 
جمع و برآیند سرعت پرواز هواپیما و سرعت جریان هوا در ارتفاع را باد نسبی یا Relative wind می‌نامند . 
اهمیت میزان باد نسبی موقعی نمود پیدا می‌کند که از اثر آن بروی حرکت نفر پرنده و ایجاد انحراف و سرش (Drift) در حین سقوط آگاه باشیم . 
این اثرگذاری نسبت مستقیم با سرعت سقوط فرد و یا افراد در حال سقوط دارد به این معنی که در سرعتهای کمتر چون نفر یا نفرات در حال سقوط زمان بیشتری در معرض باد نسبی یا Relative Wind قرار میگیرند ، بالطبع میزان انحراف یا Drift بیشتری را هم تجربه خواهند نمود . 

Drift   سرش یا انحراف

به جرأت می‌توان عنوان نمود که تقریباً همه ما با پدیده سرش و یا انحراف در ابعاد و جهات مختلف ( جلو- عقب و یا طرفین ) در حین سقوط و حتی بعد از اقدام به باز کردن چتر مواجه می‌شویم . 
اجازه بدهید با ذکر چند مثال بررسی کنیم که چگونه بروز Drift یا انحراف حتی بدون دخالت و اثرگذاری باد نسبی یا Relative Wind می‌تواند براحتی باعث تجاوز و تداخل در محدوده و فضای امن (Column of Air) سایر نفرات و گروههای در حال سقوط شود . 

۱- پرش‌کنندگان مبتدی و یا متوسط  

فقط اندکی خم کردن پاها و یا جلو کشیدن دستها به بهانه بدست آوردن وضعیت پایدار در حین سقوط می‌تواند باعث حرکت به سمت عقب و به عبارتی Drift یا انحراف در مسیر سقوط  و ورود به فضای امن سقوط  سایر نفرات شود .
این وضعیت زمانی حالت حاد و تراژیک بخود می‌گیرد که فاصله منطقی بین نفرات در حین خروج از وسیله پرنده نیز رعایت نشده باشد .

۲- Free Fliers یا پرواز‌کنندگان آزاد 

سرعت سقوط این گروه از پرش‌کنندگان گاهی تا حدود ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت نیز می‌رسد . 
تصور کنید که یک Free Flyer تازه‌کار که در حال طی مراحل آموزش این رشته می‌باشد اقدام به سقوط به حالت نشسته یا Sit Flying مینماید .
فقط اندکی خم شدن به طرف جلو به جهت حفظ تعادل در این وضعیت ، به مقدار زیادی باعث حرکت وی به سمت عقب و احیاناً تداخل با فضای امن سقوط نفرات قبل و بعد از خود می‌گردد . 

۳- Break Off   یا جدا شدن نفرات در حال سقوط از یکدیگر 

یک گروه ۲ یا چند نفره در حال سقوط با رسیدن به ارتفاع از پیش تعیین شده اقدام به جدا شدن از یکدیگر می‌نمایند و با انجام حرکت روبه جلو یا Track سعی می‌نمایند که حداکثر فاصله ممکن را از یکدیگر بدست بیاورند .
کاملاً واضح می‌باشد که چنانچه یک یا چند نفر از این افراد سمت و جهت حرکت (Track) خود را در جهت Jump Run و حرکت وسیله پروازی انجام دهند ، سایر نفرات پرش‌کننده قبل و بعد از خود را با چه خطر و دردسر بزرگی مواجه خواهند نمود . 

در هر سه مثال ذکر شده در بالا به طور خاص و بعنوان یک قانون ایمنی اکیداً توصیه شده که پس از خروج از وسیله پروازی و در حین سقوط ، جهت قرارگیری بدن و حرکت (Line of Flight ) خود را از سمت و جهت پرواز وسیله پروازی (Jump Run) به میزان ۹۰ درجه تغییر داده و به صورت عمود بر محور Jump Run سقوط و حرکت خود را ادامه دهید . 

آگاهی از Jump Run قبل از سوار شدن به وسیله پروازی ، توجه به عوارض قرار گرفته بروی زمین و معیار قرار دادن آنها و همچنین مشاهده مسیر حرکت هواپیما قبل از پرش کمک بسیار زیادی به شناخت شما از سمت و جهت پرواز یا Jump Run به شما می‌نماید. ( باند فرود می‌تواند معیار بسیار مناسبی برای آگاهی از Jump Run باشد )

نکته دیگری که لازم به تذکر می‌باشد این است که توجه به فضای امن سقوط Column of Air نباید فقط در حین سقوط مورد توجه قرار گیرد . 
بعد از اقدام به باز کردن چتر، حرکت ابتدایی روبه جلوی کاناپی ، مخصوصاً کاناپی‌های با عملکرد بالا یا
High Performance به آسانی می‌تواند باعث تداخل و ورود شما به محدوده و فضای امن سقوط گروههای قبل و بعد از شما شود .
توصیه معمول در این مواقع این است که بعد از اقدام به باز کردن چتر ، انجام کنترلهای ایمنی اولیه و اطمینان از عملکرد صحیح آن حداقل به مدت ۱۰ الی ۱۵ ثانیه در جهت عمود به Line of Flight اقدام به پرواز نمائید تا از منطقه خطر برخورد احتمالی با سایر نفرات در حال سقوط و یا سایر کاناپی‌ها خارج شوید . 

با آشنایی نسبی با مفاهیم ذکر شده در سطور بالا به بحث اصلی برمی‌گردیم .

زمانی‌ که به همراه سایر پرندگان آماده سوار شدن به وسیله پروازی می‌شویم یکی از مهمترین موارد رعایت ترتیب سوار شدن به وسیله پروازی می‌باشد . 
ترتیب سوار شدن به وسیله پروازی کاملاً برعکس خروج و پرش از آن می‌باشد . 
به این معنی که پرندگانی که در ابتدای مسیر پرش یا DLF از هواپیما خارج می‌شوند باید آخرین نفراتی باشند که سوار وسیله پروازی می‌شوند و برعکس ، پرندگانی که در انتهای مسیر پرش یا ULF از هواپیما خارج می‌شوند اولین نفراتی هستند که سوار وسیله پروازی می‌شوند .
این ترتیب در ابتدا ممکن است برای برخی از پرندگان بخصوص پرندگان تازه‌ کار کمی عجیب و غیرضروری بنظر میرسد که در طی سطور باقی‌مانده ضرورت و چرائی رعایت آن توضیح داده می‌شود . 

چرا ترتیب خروج مهم است ؟

جواب بسیار ساده می‌باشد ، ترتیب صحیح خروج از وسیله پروازی خطر و احتمال برخورد چتربازان در حین سقوط و پس از باز کردن چتر را به میزان بسیار زیادی کاهش می‌دهد. 
با رعایت ترتیب خروج و فاصله بین نفرات و گروههای پرش‌کننده مطمئن می‌شویم که هیچ‌ کدام از پرندگان در حین سقوط و پس از باز کردن چتر وارد منطقه سقوط امن ( Column of Air ) سایر پرندگان نمی‌شوند . 
فاصله زمانی بین نفرات پرش‌کننده ارتباط مستقیم با شدت باد نسبی ( Relative Wind ) و میزان انحراف ( Drift ) ناشی از وجود باد نسبی را دارد .
همانطور که در توضیحات ابتدای مطلب عنوان شد وجود باد نسبی ناشی از سرعت وسیله پروازی و جریانات هوایی موجود در ارتفاع و همچنین عملکرد نفر پرنده باعث بروز انحراف ( Drift ) در مسیر سقوط نفر پرنده می‌گردد ولی در کنار این عوامل یک عامل بسیار مهم دیگر نیز در میزان بروز پدیده انحراف موثر میباشد ، سرعت سقوط یا Fall Rate ، به این معنی که نفر یا نفرات پرش کننده هر چقدر که زمان بیشتری در معرض و تحت تاثیر جریان باد نسبی
 یا  Relative Wind  قرار بگیرند به همان میزان بیشتر مواجه با پدیده انحراف یا Drift میگردند .
با خروج از هواپیما و تحت تأثیر باد نسبی نفر پرنده مواجه با انحراف در طی مسیر سقوط می‌شود و از آنجاییکه هرکدام از پرش‌کنندگان و یا گروههای پرش‌کننده دارای سرعت سقوط یا Fall Rate متفاوتی هستند بنابراین میزان انحراف و یا Drift متفاوتی نیز خواهند داشت . 
چنانچه پرش‌کننده‌ای به نسبت سایر پرش ‌کنندگان دارای سرعت سقوط یا Fall Rate کمتری باشد به این معنا می‌باشد برای رسیدن به ارتفاع باز کردن چتر زمان بیشتری را صرف کرده و زمان بیشتری نیز در معرض باد نسبی Relative Wind قرار می‌گیرد در نتیجه میزان انحراف یا Drift بیشتری نیز خواهد داشت پس سقوط‌ کنندگان با سرعت سقوط کمتر به نسبت سقوط‌ کنندگان با سرعت سقوط بیشتر، میزان و مقدار انحراف بیشتری را در طی مسیر سقوط خود تجربه می‌کنند . 

درک این نکته یکی از کلیدی‌ترین مواردی می‌باشد که طی در نظر گرفتن ترتیب و فاصله بین پرش‌کنندگان مورد استفاده قرار می‌گیرد . 

اجازه بدهید جهت بیشتر روشن شدن مطلب از ۲ مثال در این مورد استفاده کنیم  :

۱- دو گروه پرش‌کننده که تصمیم به سقوط بطور گروهی و به حالت Belly Fly دارند یکی شامل ۷ نفر و دیگری شامل ۳ نفر بطور جداگانه و با رعایت فاصله از هواپیما خارج میشوند .
گروه ۷ نفره سرعت و نرخ سقوط کمتری نسبت به گروه ۳ نفره داشته و بیشتر تحت تاثیر میزان باد نسبی قرار گرفته و در نتیجه میزان بیشتری از انحراف یا Drift را طی سقوط خود تجربه می‌کنند .
چنانچه گروه ۷ نفره که دارای نرخ سقوط کمتری میباشد ، قبل از گروه ۳ نفره اقدام به خروج از وسیله پروازی نماید ، میزان انحراف بیشتر نسبت به گروه ۳ نفره که دارای نرخ سقوط بیشتری می‌باشد ، این امکان و امتیاز را بوجود می‌آورد که فاصله ایمن و مطلوب بین دو گروه ایجاد شود و خطر و احتمال برخورد بین نفرات این ۲ گروه را به حداقل برسد . 





( شکل ۱ ترتیب خروج درست )

در این تصویر گروه ۷ نفره که دارای نرخ سقوط Fall Rate کمتری میباشد چنانچه قبل از گروه ۳ نفره که دارای نرخ سقوط بیشتری میباشد از هواپیما خارج شوند چون به میزان بیشتری تحت تاثیر باد نسبی قرار گرفته ، دچار انحراف Drift بیشتر شده و از محدوده امن سقوط گروه دوم خارج شده و هیچگونه تداخل و مزاحمتی برای انها بوجود نمیاورند .





( شکل ۲ ترتیب خروج نادرست )
در این تصویر گروه ۷ نفره که دارای نرخ سقوط  Fall Rate کمتری میباشد چنانچه بعد از گروه ۳ نفره که دارای نرخ سقوط بیشتری میباشد از هواپیما خارج شوند ، چون به میزان بیشتری تحت تاثیر باد نسبی قرار گرفته ، دچار انحراف  Drift بیشتر شده و باعث تداخل در محدوده امن سقوط گروه اول میشوند .

۲- دو گروه سه نفره پرش ‌کننده از هواپیما خارج می‌شوند. 

یک گروه تصمیم به سقوط به طور گروهی و به حالت Belly Fly و گروه دیگر که شامل چتربازان باتجربه‌ تر می‌باشد تصمیم به سقوط به روش Head Down و انجام حرکات آکروباتیک در طی سقوط خود را دارند .


​
(شکل ۳ ترتیب خروج درست )

​(شکل ۴ ترتیب خروج نادرست )



در این مورد نیز گروه دوم Head Down Free Fliers به دلیل نرخ سقوط بیشتری که نسبت به گروه اول دارد باید پس از گروه اول (Belly Fliers) از هواپیما خارج شوند (شکل ۳) تا با توجه به میزان  اثر گذاری باد نسبی و همچنین انحرافی که در مسیر سقوط گروه اول وجود دارد بتوانند فاصله ایمن و مطلوب را از همدیگر داشته باشند .

پس به عنوان یک قانون به یاد داشته باشید که در گروههای با عملکرد مشابه (Belly Fly یا Free Fly) گروهی که دارای تعداد نفرات بیشتر می‌باشد باید قبل از گروههای با نفرات کمتر از وسیله پروازی خارج شوند. 
در مقام مقایسه نیز گروههای Belly Fly در مقایسه با گروههای Free Fly دارای نرخ سقوط کمتر و در نتیجه میزان انحراف بیشتر می‌باشند و باید قبل از گروههای Free Fly از هواپیما خارج شوند .
این قانون در پرشهای یک نفره نیز کاربرد دارد ، بدین معنی که پرنده‌ای که سقوط خود را به روش Belly Fly انجام می‌دهد باید قبل از پرنده‌ای که تصمیم به پرواز به روش Free Fly و یا انجام حرکات آکروباتیک دارد از وسیله پروازی خارج شود . 

مواردی که تابحال ذکر گردید عمدتاً مربوط به پرش‌ کنندگانی می‌باشد که در یک فضای تقریباً محدود پرش و سقوط خود را انجام می‌دهند و با توجه به ترتیب خروج و زمان مناسب بین نفرات پرنده، سعی می‌شود که تداخل در فضای امن پرش (Column of Air) یکدیگر نداشته باشند . 
ولی پرش‌کنندگان فقط محدود به گروههای ذکر شده نمی‌شوند . 

Trackerها یا پرش‌ کنندگانی که در طی زمان سقوط خود مسافت افقی زیادی را طی می‌کنند نیز گروهی از پرندگان هستند که توجه به پرش، مسیر پرش و زمان پرش آنها الزامی می‌باشد . 
نکته‌ای که در مورد Trackerها باید مورد توجه قرار گیرد این می‌باشد که به هیچ‌وجه این گروه از پرش‌کنندگان نیز نباید وارد فضای امن سقوط ( Column of Air ) سایر پرندگان شوند.
از آنجاییکه Trackerها در حین سقوط خود فضای افقی بیشتری را طی می‌کنند، طبیعتاً نیاز به فضای امن بیشتری نسبت به سایر پرندگان دارند . برای بدست آوردن این فضا علاوه بر اینکه بین پرش این نفرات و سایر نفرات زمان و فاصله بیشتری را قائل می‌شویم ، از آنها می‌خواهیم که پس از خروج از هواپیما مسیر پرواز و حرکت خود را عمود بر مسیر و امتداد پرش (Jump Run) قرار دهند .
رعایت این موضوع تقریباً می‌تواند خطر تداخل و برخورد Trackerها با سایر پرندگان را کاملاً منتفی سازد .
در اغلب باشگاههای چتربازی چنانچه بیش از یک Tracker یا گروه Tracker در هواپیما وجود داشته باشد علاوه بر اینکه بین نفر و یا گروه Tracker اول و دوم گروههای پرش‌کننده دیگر خارج می‌شوند ، از آنها خواسته می‌شود که در مسیر و سمت متفاوت از یکدیگر سقوط خود را انجام دهند، رعایت این موارد نیز می‌تواند حداکثر میزان فاصله را بین این نفرات و گروهها ایجاد کند و خطر تصادم و برخورد بین نفرات را به حداقل برساند .

دو مورد دیگری که در بحث ترتیب خروج (Exit Order) باید مورد دقت قرار گیرد یکی  ارتفاع باز کردن چتر توسط پرش‌کنندگان و دیگری تعداد نفرات هر گروه از پرش‌ کنندگان می‌باشد .
از آنجائیکه پرندگانی که هنوز در حال طی مراحل آموزش سقوط آزاد هستند (هنرجویان سقوط آزاد) و پرش‌کنندگان ۲ نفره (تاندم- Tandem) به طور معمول چتر خود را در ارتفاع بالاتری از سایر پرش‌کنندگان باز می‌کنند، به طور منطقی باید بعد از سایر پرش‌کنندگان از وسیله پروازی خارج شوند 
در مورد گروههای پرش‌کننده ۲ نفره و یا بیشتر نیز همانطور که در سطور بالا توضیح داده شد ، هرچه تعداد نفرات گروه پرش‌کننده که با هم اقدام به سقوط می‌نمایند بیشتر باشد، به دلیل سطح مقاومت بیشتر و مقابله ای که در حین سقوط با جریان هوا ایجاد می‌کنند ، دارای سرعت سقوط یا Fall Rate کمتر و زمان سقوط بیشتر می‌باشند ، این سرعت سقوط کمتر و زمان سقوط بیشتر باعث میگردد که آنها به میزان بیشتری تحت تأثیر انحراف یا Drift قرار گیرند .

بنابراین در هر مسیر پرش ، اولویت نوبت پرش با گروهی می‌باشد که دارای تعداد نفرات بیشتری در مقایسه با سایرگروهها باشد

با توجه به توضیحات ارائه شده در سطور بالا به طور کلی می‌توان ترتیب خروج توصیه شده را طی شکل زیر به نمایش گذاشت .

اول :

 گروه و یا نفری که در ارتفاع پایین قصد خروج از وسیله پروازی را دارند . هنرجویان تحت آموزش را به روش بنددار یا Static line ، پرش‌کنندگانی که بلافاصله پس از خروج قصد باز کردن چتر خود را دارند (Hop and Pops)  و...

دوم :

 Trackerها 

در صورت وجود پیش از یک گروه از Trackerها اولین گروه از آنها باید در این زمان از وسیله پروازی خارج شوند .
(هماهنگی قبل از سوار شدن به وسیله پروازی به جهت مشخص نمودن سمت حرکت Track و همچنین حرکت عمود بر مسیر و امتداد پرش یا Jump Run الزامی می‌باشد)

سوم :

 Belly Fliers

پرش‌کنندگانی که تصمیم به سقوط به روش Belly یا روبه زمین را دارند.

اولویت نوبت پرش در میان این پرش‌کنندگان نیز همانطور که قبلا ذکر گردیداز تعداد نفرات زیاد به نفرات کم می‌باشد به این معنی که بطور مثال در ابتدا گروههای با تعداد نفرات بیشتر از وسیله پروازی خارج می‌شوند و سپس گروههای با نفرات کمتر و در انتها نفرات تکی .

چهارم :

 Free Fliers یا پرندگان آزاد 

پرندگانی که در حین سقوط خود اقدام به حرکت و انجام حرکات آکروباتیک می‌نمایند .

اولویت نوبت پرش در میان این پرش‌ کنندگان نیز از تعداد نفرات زیاد به کم می‌باشد . 

در ابتدا گروههای با نفرات بیشتر و به دنبال آنها گروههای با نفرات کمتر اقدام به خروج از وسیله پروازی می‌نمایند .

پنجم :

 هنرجویانی که به روش AFF آموزش می‌بینند .

 هنرجویان این روش آموزش در مقایسه با سایر پرش‌کنندگان در ارتفاع بالاتری اقدام به باز کردن چتر خود می‌نمایند بنابر این به جهت جلوگیری از تداخل این پرش کنندگان با سایر نفرات در حال سقوط ، توصیه میشود که این گروه از پرندگان در این مرحله از هواپیما خارج شوند .

ششم : 

Trackerها 

همانطور که ذکر شد چنانچه بیش از یک گروه Tracker در هر مسیر پرش وجود داشته باشد، گروه دوم باید در این مرحله اقدام به خروج از وسیله پروازی نماید. (هماهنگی سمت Track و حرکت عمود بر مسیر و امتداد پرش Jump Run الزامی است)

هفتم :

 پرش‌کنندگان ۲ نفره - تاندم Tandem 

بدلیل اینکه این گروه از پرش‌کنندگان در ارتفاع ۴۵۰۰ پائی- حدود ۱۴۰۰ متری اقدام به باز کردن چتر خود می‌نمایند ، میبایست در این مرحله از هواپیما خارج شوند .

هشتم :

 پرش‌کنندگان با لباس بالدار- Wing suit

 این پرش‌کنندگان نیز به دلیل مسافت افقی زیادی که طی می‌نمایند در انتهای مسیر پرش یا DLF از وسیله پروازی خارج می‌شوند و علیرغم فاصله زیادی که از محل پرش یا DZ پیدا می‌کنند به دلیل اینکه قادر به طی مسافت افقی زیاد می‌باشند به آسانی به محل پرش و فرود برمی‌گردند . 

نهم : 

پرندگانی که به هر دلیلی تصمیم به باز کردن چتر خود در ارتفاع بالا را دارند آخرین نفراتی می‌باشند که در طی مسیر و امتداد پرش از وسیله پروازی خارج می‌شوند .
توجه داشته باشید که باز کردن چتر در ارتفاعی بالاتر از ارتفاع معمول حتما باید با هماهنگی و اگاهی سایر نفرات پرنده ، خلبان و مسئولین مستقر در محل فرود باشد .