یکی از چالش برانگیزترین مواردی که چتربازان سقوط ازاد با ان مواجه هستند ، باز کردن چتر در محدوده و فضای ایمن و به دور از سایر چتربازان می باشد تا خطر برخورد در حین باز کردن، هدایت کاناپی و فرود را با دیگر چتربازان به حداقل برسانند .

اهمیت این موضوع زمانی نمود پیدا می کند که بدانیم از سال ۱۹۹۹ تعداد ۱۱ چترباز در اثر برخورد و تصادم با کاناپی چتربازان دیگر جان خود را از دست داده اند و همچنین تعداد بسیار زیادی نیز دچار جراحت و یا مجبور به رها کردن چتر اصلی و استفاده از چتر کمکی شده اند .

به جهت اجتناب و جلوگیری از وقوع این نوع حوادث از ۲ طرح و برنامه کلی استفاده می شود .

روش اوّل ، بوجود آوردن فاصله کافی بین خودتان و سایر چتربازانی که همراه شما از هواپیما خارج می شوند و روش دوم بوجود آوردن فاصله کافی بین گروهی که همراه شما از هواپیما خارج می شوند و سایر گروههایی که  بعد از گروه شما اقدام به پرش می کنند .

زمان و ارتفاع از عوامل قابل تأمل و بسیار حیاتی در بوجود آوردن این فاصله در هر ۲ روش میباشد .

 در ابتدا روش اول یعنی فاصله بین شما و سایر چتربازان همراه گروه شما بررسی می کنیم .

صرفنظر از اینکه شما در یک گروه ۲ نفره و یا ۵۰ نفره پرش خود را انجام می دهید وظیفه هر کدام از چتربازان می باشد که قبل از باز کردن چتر، فاصله کافی و ایمن را از سایر پرندگان گروه داشته باشند تا بتوانند چتر خود را در فضائی امن و دور از خطر برخورد با چتربازان دیگر باز کنند .

 در نگاه اوّل اینطور به نظر می رسد که پرش در گروههای کوچکتر و با تعداد کمتری از چتر بازان دارای خطر کمتری میباشد و می تواند فضا و فاصله بیشتر و مناسبتری را در اختیار شما قرار دهد . 

نگاه به آمار حوادث و برخورد چتربازان نادرستی این ایده را ثابت می کند . 

برای تصادم و برخورد حتی وجود ۲ چترباز نیز کافی می باشد .

بر طبق آمار بیشتر از نیمی از برخوردهای منجر به فوت در گروههای ۴ نفره و یا کمتر صورت گرفته است .

 صرف اینکه در یک گروه کوچک ۲ یا ۳ نفره مشغول سقوط هستید ، نباید فاصله گرفتن از سایرین را کاری غیرضروری تلقی کنید و آنرا فراموش کنید .

 طرح و برنامه ای که از طرف هر یک از چتربازان حتما باید رعایت شود شامل رعایت ارتفاع جدا شدن از سایرین ( Break Off ) ، ارتفاع باز کردن چتر و همچنین برنامه ریزی برای هدایت و کنترل کاناپی از زمان باز شدن  تا فرود بروی زمین میباشد .

در جزوه SIM انجمن چتربازی آمریکا توصیه شده است که در گروههای در حال سقوط با تعداد حداکثر ۵ نفر ، ارتفاع جدا شدن افراد گروه در حال سقوط حداقل باید ۱۵۰۰ فوت بالاتر و قبل از ارتفاع از پیش تعیین شده جهت باز کردن چتر این افراد باشد .

این ارتفاع برای گروههای ۶ نفر به بالا به ۲۰۰۰ فوت افزایش پیدا می کند .

توجه داشته باشید که به طور متوسط یک نفر پرنده حین پرواز جهت تشخیص احتمال برخورد با یک چترباز دیگر و اقدام به موقع به جهت جلوگیری از برخورد به ۳ ثانیه زمان نیاز دارد .

در چترهای امروزه ۳ ثانیه برابر با تقریباً ۱۵۰ فوت - ۴۵ متر حرکت افقی می باشد بنابراین ۲ چتربازی که در حین پرواز با کاناپی خود به طور مستقیم به یکدیگر نزدیک می شوند حداقل به ۳۰۰ فوت - ۹۰ متر فاصله نیاز دارند تا بتوانند با اقدام صحیح و به موقع از برخورد و تصادم با یکدیگر جلوگیری نمایند .

اهمیت وجود این فاصله در پرشهائی که ۲ گروه به عنوان مثال ۴ نفره قصد پرش از یک هواپیما را دارند بیشتر نمود پیدا می کند و هر یک از نفرات این گروهها باید پس از جدا شدن از سایرین با انجام حرکت رو به جلو (track) و به مقدار کافی فاصله لازم و ایمن را از سایر نفرات ایجاد نمایند. 

بنابر این باید به طور معمول حداقل ۳۰۰ فوت فاصله افقی را با سایر پرندگان رعایت کنید تا در صورت بروز احتمال تصادم و برخورد با سایر چتربازان زمان و فرصت کافی برای مقابله و عکس العمل با این مشکل را داشته باشید .

در برخی موارد و موقعیتهای خاص ارتفاع های ذکر شده در بالا می تواند افزایش نیز پیدا کند یعنی افراد گروه باید در ارتفاعی بالاتر از بقیه جدا شوند و همچنین در ارتفاعی بالاتر نیز اقدام به باز کردن چتر خود نمایند .

بعنوان مثال در مواقعی که نقطه خروج از هواپیما با فاصله زیاد از منطقه پرش است و خطر اینکه در محلی بجز از محل فرود از پیش تعیین شده فرود بیایند (off landing) این افزایش ارتفاع می تواند کمک زیادی به شما نماید .

از آنجائیکه فاصله افقی کافی بین پرندگان در هنگام باز کردن چتر بسیار مهم و حیاتی می باشد بنابراین آشنایی با روش و تکنیکی که بتواند این فاصله را بین شما و سایر پرندگان ایجاد نماید نیز بسیار لازم و ضروری است . 

آشنائی با تکنیک و روش حرکت رو به جلو در یک مسیر مستقیم و مشخص (Track) در این مواقع بسیار راهگشا و مفید خواهد بود .

تقریباً می توان عنوان نمود که تمام چتربازان با اصول اولیه این تکنیک (Track) آشنا هستند ولی توصیه می شود که به جهت بدست آوردن حداکثر مهارت در این تکنیک در هر بار پرش اقدام به تکرار و تمرین مجدد آن شود تا در مواقع لزوم بتوان به نحو احسن و کامل از آن استفاده کرد .

تمرکز و توجه به فاصله افقی به هیچ وجه نباید عامل و یا دلیلی برای چشم پوشی و یا فراموش کردن ضرورت وجود فاصله عمودی بین چتربازان گردد . 

همه ما از احتمال و خطر سقوط بر فراز و بالای چترباز دیگر و احتمال باز کردن چتر توسط نفر پائین تر و برخورد چتر با نفر بالاتر آگاه هستیم و این خطر فقط چترباز قرار گرفته در ارتفاع بالاتر را تهدید نمی کند بلکه در برخی موارد که ابتدا چتربازی که در ارتفاع بالاتر قرار دارد چتر خود را باز می کند و سپس چترباز پائینی اقدام به باز کردن چتر می نماید ، چنانچه نفر بالائی با انحراف و یا مشکلی در چتر خود مواجه شود و اقدام به رها کردن چتر اصلی کند و دوباره در حالت سقوط قرارگیرد ، خطر سقوط بروی کاناپی نفر زیرین و برخورد با وی نیز وجود خواهد داشت . 

بنابراین رعایت فاصله (عمودی و افقی) بین نفرات پرنده در یک گروه از مهمترین مواردی است که می تواند از تصادم و برخورد چتربازان با یکدیگر در حین سقوط ، باز کردن چتر و یا پرواز با کاناپی جلوگیری نماید .

در روش دوم لزوم وجود فاصله کافی بین گروه شما و سایر گروههائی که بعد از شما اقدام به پرش می کنند را بررسی می کنیم .

زمانی که پرشها از یک هواپیما با ظرفیت بالا و تعداد زیادی چترباز انجام می گیرد وقت و برنامه ریزی بیشتری به جهت نظم و سامان دادن به ترتیب و زمان پرش ها مورد نیاز می باشد .

اهمیت این موضوع زمانی بیشتر آشکار می شود که به عنوان مثال یک یا دو گروه ۳ و یا ۴ نفره ، پرش کنندگان تک نفره ، پرش کنندگان تاندم یا ۲ نفره ، پرش کنندگان با لباس بالدار wingsuit و... همگی در یک هواپیما قرار دارند و قصد دارند که در یک دور یا pass از هواپیما خارج شوند . 

هر کدام از این نفرات و یا گروهها سرعت سقوط ، زاویه سقوط و حتی سیر پروازی متفاوتی را دارا خواهند بود و هر کدام باید و لزوماً برنامه زمان بندی برای خروج از هواپیما و در حین سقوط را دارا باشند تا بتوانند در زمان مناسب و فضائی که دارای حداکثر فاصله از سایر چتربازان باشد اقدام به باز کردن چتر خود بنمایند .

برای پرش کنندگان گروهی و یا پرندگان FreeFlyer که معمولاً به طور مستقیم  و با سرعت زیاد سقوط می کنند سرعت پرواز وسیله پرنده از عوامل مهم و تعیین کننده زمان لازم بین نفرات برای خروج می باشد . 

 در کنار سرعت وسیله پرنده تعداد نفرات هر گروه و میزان سرعت باد در ارتفاع و زمان خروج از هواپیما نیز از عوامل تأثیرگذار در این فاصله زمانی می باشد ، به طور معمول به هر مقدار که سرعت حرکت وسیله پروازی کمتر باشد مدت زمان بیشتری برای فاصله بین گروهها توصیه می شود .

سرعت پرواز و حرکت هواپیما از عوامل تعیین کننده فاصله زمانی در بین گروههای پرنده می باشد.

 در کنار سرعت وسیله پروازی، سرعت باد در ارتفاع خروج از هواپیما ، ارتفاع پرش ، درجه حرارت  محیط و برخی از عوامل دیگر نیز در تعیین و رعایت این فاصله تأثیرگذار هستند ولی برای شما بعنوان نفر پرنده مهمترین عامل اطلاع داشتن از سرعت حرکت وسیله پرنده می باشد تا بر اساس آن بتوانید فاصله بین گروههای پرش کننده را تعیین و مراعات نمائید .

به عنوان مثال به مسافت طی شده در طی هر ثانیه در سرعتهای متفاوت توجه فرمائید : 

- پرواز با سرعت ۲۲۰ کیلومتر یا ۱۲۰ نات برابر است با ۲۰۰ فوت یا ۶۰ متر بر ثانیه 

- پرواز با سرعت ۱۶۵ کیلومتر و یا ۹۰ نات برابر است با ۱۵۰ فوت یا ۴۵ متر بر ثانیه 

- پرواز با سرعت ۱۱۰ کیلومتر و یا ۶۰ نات برابر است با ۱۰۰ فوت یا ۳۰ متر بر ثانیه 

با توجه به مطلب ذکر شده در سطور بالاتر مبنی بر نیاز حداقل ۳۰۰ فوت یا ۹۰ متر فاصله جهت اقدام صحیح و به موقع برای جلوگیری از تصادم بین چتربازان ، جهت رعایت فاصله ایمن و مطمئن بین ۲ گروه پرش کننده رعایت فاصله حداقل ۹۰۰ فوت یا ۲۸۰ متر بین پرش این ۲ گروه الزامی می باشد و این الزام با افزایش نفرات در هر گروه ، وجود و استفاده از چترهای با قابلیت بالا (High Performance) و افزایش تعداد کاناپی های در حال پرواز و وجود باد در ارتفاع خروج به طور چشمگیری افزایش پیدا می کند و در مواردی حتی تا ۲ برابر افزایش این فاصله منطقی به نظر می رسد .

به عنوان مثال ، چنانچه شما بخواهید بین ۲ گروه نفرات چترباز یک فاصله منطقی ۱۶۰۰ فوتی یا حدود ۵۰۰ متری ایجاد کنید و وسیله پروازی نیز با سرعت ۲۲۰ کیلومتر در حال حرکت باشد این بدین معنا می باشد که بین پرش ۲ گروه باید حداقل ۸ ثانیه فاصله در نظر گرفته شود و همانطور که قبلاً نیز ذکر گردید با توجه به وجود عوامل مختلف این فاصله زمانی می تواند افزایش نیز پیدا کند . 

به طور کلی افزایش فاصله زمانی بین پرش گروههای مختلف می تواند شانس و احتمال تصادم بین پرندگان را تا حد زیادی کاهش دهد . 

در کنار رعایت فاصله زمانی بین گروههای پرش کننده رعایت تقدم و تأخر پرندگان نیز از عواملی می باشد که می تواند شانس برخورد بین پرش کنندگان را کاهش دهد .

 ترتیب خروج از وسیله پرنده بر اساس قوانین منطقه پرش .D.Z ، سیر پروازی هواپیما ، جهت وزش باد در حین پرش (باد روبرو و یا باد از پهلو) و عوامل دیگر می تواند تعیین شود ولی در شرایط معمول اولویت خروج از هواپیما به ترتیب با گروههای ۳ یا ۴ نفره ، پرندگان Belly flyer ، پرندگان Free flyer ، پرش کنندگان با استفاده از Track suit، پرش کنندگان دوره های AFF ، پرش کنندگان دونفره یا Tandem و در آخر پرش کنندگان با لباس بالدار می باشد .